مضطرین به امام زمان(ع)،
واصل به ایشان‌اند
(رسالتی مهدوی در سال مُزیّن به دو نیمه شعبان(2))
10 دقیقه (زمان تخمینی مطالعه این متن)
اشاره: یکی از عناوینی که در مجامع حدیثی ما مورد توجه قرار گرفته و مرحوم کلینی در ابتدای کتاب الحجة، بابی باز کردند درباره «بَابُ الِاضْطِرَارِ إِلَى الْحُجَّة»(الکافی، ج1، ص168) یعنی ما به حجت الهی مُضطرّ هستیم. اضطرار یعنی نیاز انحصاری. مثل اکسیژن که نیازمندی ما به آن انحصاری است، یعنی به اکسیژن شدیدا نیازمندیم، اولا؛ و چیزی هم نمی‌تواند جایگزین آن باشد، ثانیا. «مضطر» کسی است که دستش از همه جا کوتاه است. مانند کسی که در کشتی، گرفتار طوفان و در حال غرق شدن است و کاری از دستش برنمی‌آید، این شخص مضطر است. اضطرار اگر همراه با اخلاص باشد همه حجاب‌ها را کنار می‌زند. «فَإِذَا رَکِبُوا فِی الْفُلْکِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصِینَ لَهُ الدِّینَ»(عنکبوت: 65) یعنی کاملا تسلیم خداوند می‌شود: «إِنَّ الدِّینَ عِنْدَ اللَّهِ الْإِسْلَامُ»(آل‌عمران: 19) تا ما به اسباب و وسائل تکیه می‌کنیم مضطر نمی‌شویم.
کلیدواژه: امام زمان؛ رسالتی مهدوی؛ دعای عرفه؛ اضطرار
ↆ برای ادامه متن کلیک کنید.
